จงภูมิใจ...ว่าเราไม่ได้แตกต่าง เรื่องเล่าดาวน้อยกับ คุณลุงพระจัน

ดาวน้อย ( ได้แต่นั่งคุยกับตัวเองว่า )

ทำมัยนะคนมองว่าเราไม่เหมือนใคร  ทำอะไรๆ ก็ต่างจากคนอื่น ไม่ค่อยจะทำเหมือนใครเท่าไร แต่นั่นเป็นตัวเราและนิสัยของเราเองนิ ถ้าเราเลือกเกิดได้เราก็คงอยากจะเป็นให้เหมือนคนอื่นๆหรื่อเป็นอย่างที่คนเค้าอยากให้เราเป็น เราจะได้ไม่ต้องโดนใครว่าๆ...ไม่เคยมองใครหรือสนใจใครนอกจากตัวเอง มันรู้สึกผิดและเสียใจนะ ทันใดนั้น

คุณลุงพระจัน ก็บอกว่า ดาวน้อยจะนั้งน้อยใจอยู่ทำมัย อย่างน้อยเจ้าก็มีจิตรสำนึกที่จะปล่อยแสงสว่างน้อยๆของเจ้า ให้ดูสวยงามบนท้องฟ้า  ให้คนได้รู้ว่าเจ้าก็มีตัวตน

แต่คุณลุง หนูไม่ได้อยากมีตัวตนนิ คนเค้าชอบพูดว่าทำมัยวันนี้ไม่มีดาว ทำให้หนูรู้สึกผิดที่ไม่ได้ทำตามที่คนเค้าต้องการ

แล้วคุณลุงก็เลยบอกว่า แล้วหนูรู้จักตัวเองดีแค่ไหนแล้วสิ่งที่หนูทำมันผิดมัย แล้วถ้าผิดหนูจะทำงัยลองคิดดูนะเจ้าเด็กน้อยลุงไปล่ะ

ดาวน้อย คุณลุง ว่าไปแล้วจะทำงัยดีเนียทำมัยเราจะไม่รู้จักตัวเรา  ก็คนเราเกิดมาก็ต่างแล้ว มีวิถีและการดำเนิดชีวิตที่ต่างกันเป็นร้อยๆพันๆแบบแต่เราก็เป็นสัต..โลกเหมือนกัน   แต่สิ่งที่ทำให้คนเราต่างกัน คื่อจิตรใจเราคิดดีหรือคิดไม่ดีกับทุกคนนิเรารู้ตัวเราเองดี  เพราะฉะนั้นเราก็จะไม่มานั่งเสียใจที่ทุกคนคอยว่าเรา ว่าคืนนี้เราหายไปไหนไม่เห็นมีแสงดาวเลย ต่อไปเราก็จะยิ้มแล้วบอกพวกเค้าว่าเราอยู่ตรงนี้ที่เดิมแต่ก็แค่ไม่เห็นเรา เราไม่เคยทิ้งความรักของทุกคนเราถึงมีกำลังใจอยู่ถึงทุกวันนี้งัย

และแล้วดาวน้อยก็กลับไปอยู่ตรงที่ๆตัวเองเคยอยู่

แสงของดาวที่ส่องแสงไม่ได้ส่องแสงบอกผู้คนว่ามันมีตัวตนอยู่ แต่มันส่องมาเพื่อว่าเมื่อคนเห็นมันอาจจะทำให้คนมีความสุขหรือยิ้มได้แล้วมันก็จะได้รู้ว่าทุกคนอยังสบายดี ถึ่งมันจะไม่ได้ออกมาส่องแสงทุกวัน จนบางครั้งเราก็จำไม่ได้เลยว่าเคยเห็นดาวครั้งสุดท้ายเมื่อไร

สิ่งที่สำคัญของตัวเราคือ การรู้จักตัวเอง ไม่ใช้รู้จักคนอื่นทำมัยรู้มัยเพราะถ้าเรารู้จักตัวเองเราก็จะไม่โทษใครที่เค้าไม่รู้จักเรา