จงภูมิใจ..ว่าเราไม่ได้แตกต่าง เรื่องเล่าดาวน้อยกับ คุณลงพระจัน

ดาวน้อย (ได้แต่นั่งคุยกับตัวเองว่า)

ทำมัยนะคนมองว่าเราไม่เหมือนใคร ทำอะไรๆ ก็ต่างจากคนอื่นไม่ค่อยจะทำเหมือนใครเท่าไร่ แต่นั่นมันก็เป็นตัวเรานิ ถ้าเราเลือกเกิดได้เราก็คงอยากจะเป็นให้เหมือนคนอื่นๆ หรือเป็นอย่างที่คนอื่นเค้าอยากให้เป็นเราจะได้ไม่ต้องโดนใครว่าๆ  ไม่เคยมองใครเลย ไม่เคยสนใจใครเลยนอกจากตัวเอง มันรู้สึกผิดและเสียใจนะ ทันใดนั้น

คุณลุงพระจัน ก็บอกว่าดาวน้อยจะนั้งน้อยใจอยู่ทำมัยอย่างน้อยเจ้าก็มีแสงสว่างน้อยๆของเจ้า ให้ท้องฟ้าดูสาวงามให้คนได้รู้ว่าเจ้ามีตัวตน

แต่คุณลุงค่ะ  หนูไม่ได้อยากมีตัวตนนิ คนเค้าชอบพูดว่าทำมัยวันนี้ไม่มีดาวทำให้เรารู้สึกผิดที่ทำอย่างที่ทุกคนต้องการไม่ได้

แล้วคุณลุงก็บอกว่า แล้วหนูล่ะรู้จักตัวเองดีแค่ไหนแล้วที่ทำมันผิดมัย ก็ลองคิดดูลุงไปก่อน

ลุงๆ ทิ้งหนูไปแล้วเหรอเนียทำมัยลุงถามว่าเราไม่รู้จักตัวเองทำมัยเราจะไม่รู้จักล่ะ คนบนโลกนี้เกิดมาก็แตกต่างกันแล้วทั้งการดำเนินชีวิต และรูปแบบที่ต่างกันแต่เค้าก็เป็นสัต...โลกเหมือนกัน แต่ที่ต่างก็คือจิตรใจว่าคิดดีหรือคิดไม่ดีกันแน่ เรารู้ตัวเองอยู่นิ แล้วทุกครั้งที่คนคอยพูดว่าวันนี้ไม่เห็นมีดาวเลย ตัวฉันก็จะยิ้มแล้วบอกกับทุกคนว่าฉันอยู่ตรงนี้ที่ๆเดิมไม่เคยทิ้งใครไปไหน แล้วก็อยู่ได้จนถึงทุกวันนี้ได้ก็เพราะสิ่งดีๆและความรักที่ทุกคนมีให้

และแล้วกาวน้อยก็กลับไปอยู่ตรงที่ๆ ตัวเองเคยอยู่

ดาวส่องแสงเพื่อไม่ได้บ่งบอกว่ามันมีตัวตน  แต่มันส่องแสงเพื่อว่าเมื่อมีคนเห็นมันคนๆนั้นก็อาจจะมีความสุขไม่มากก็น้อย มีรอยยิ้มได้ ถึงมันจะไม่ได้ออกมาส่องแสงทุกวันจนบางครั้งเราก็จำไม่ได้เลยว่าเคยเห็นดาวครั้งสุดท้ายเมื่อไร

สิ่งสำคัญของคนเรา คือการรู้จักตัวเราเอง ไม่ใช้รู้จักคนอื่น  ทำมัยรู้มัยเพราะถ้าเรารู้จักตัวเงเราก็จะไม่โทษใครที่เค้าไม่รู้จักเรา